Φαίνεται ότι η παραδοσιακή τηλεοπτική πρακτική πρόκλησης εντυπωσιασμού με τίτλο «είδησης» έχει μεταφερθεί και σε ορισμένα νέα μίντια που έχουν δημιουργήσει δημοσιογράφοι με πείρα στα παραδοσιακά μέσα.
Χαρακτηριστική περίπτωση, ανάρτηση σε ιστότοπο με τον εντυπωσιακό τίτλο «O Υφυπουργός Παιδείας έχρισε οδηγό του για μία μέρα μόνιμο εκπαιδευτικό». Φυσικά κάτι τέτοιο είναι λογικό να προκαλέσει τις εντυπώσεις. Και δικαίως, αν όμως αλήθευε ο ισχυρισμός.
Δεν θα είχα ασχοληθεί άλλο με το θέμα αν σημερινή απογευματινή εφημερίδα δεν το «αντέγραφε» (πάλι ως αποκλειστικό!), μάλιστα με «επεξεργασία» (χωρίς καν αυτή την φορά να παραθέσει και την πλήρη απάντησή μου). Με τρόπο που προσπαθεί να θίξει μία διάσταση της προσωπικότητάς μου, δημιουργώντας την εντύπωση ότι, αν και επί 38 χρόνια ο ίδιος στην εκπαίδευση, δεν σέβομαι την ιδιότητα του εκπαιδευτικού. Τι άλλο θα μπορούσε να με θίξει περισσότερο από αυτό.
Το να ερωτηθεί βέβαια ο εκπαιδευτικός, τον οποίο αφορά το δημοσίευμα, ούτε κουβέντα. Θα χάλαγε, προφανώς, τον εντυπωσιασμό. Είπαμε, εδώ ισχύει το «too good to check» – παραείναι καλό ειδησεογραφικά για να διασταυρώσουμε αν πράγματι ισχύει και, επομένως, ας μη το διασταυρώσουμε και το «χάσουμε». Το πρόβλημα όμως είναι ότι, όταν η ήδη παραποιημένη εκδοχή της αλήθειας μεταφέρεται από το ένα μέσο στο άλλo, όπως στο παιχνίδι του χαλασμένου τηλεφώνου, η παραποίηση – ηθελημένη ή μη- αγγίζει τα όρια της συκοφαντίας.
Ακολουθεί η απάντηση που δόθηκε από το γραφείο μου σε σχετικό ερώτημα που ετέθη από τον ειδησεογραφικό ιστότοπο (και δημοσιεύθηκε στο τέλος της ανάρτησής του).
Oύτε αποσπασμένος εκπαιδευτικός, ούτε οποιοσδήποτε άλλος συνεργάτης του Υφυπουργού, ούτε και ο ίδιος ο Υφυπουργός οδήγησε ποτέ το υπηρεσιακό αυτοκίνητο που έχει διατεθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών.
Λόγω προσωρινής έλλειψης οδηγών για μικρό χρονικό διάστημα, το αυτοκίνητο παρέμεινε ακινητοποιημένο, χωρίς να έχει κανείς δυνατότητα πρόσβασης σε αυτό. Επειδή στο αυτοκίνητο είχαν μείνει σημειώσεις του Υφυπουργού που του ήταν απαραίτητες, συνεργάτης του γραφείου του ζήτησε από το Υπουργείο Εσωτερικών να του δοθεί το κλειδί του αυτοκινήτου για να μπορέσει να πάρει τις σημειώσεις αυτές. Η αρμόδια Διεύθυνση Διοικητικής Υποστήριξης του Υπουργείου Εσωτερικών ενημέρωσε ότι ούτε ο Υφυπουργός, ούτε οι οδηγοί του Υπουργείου Παιδείας μπορούν να χρεωθούν το κλειδί του αυτοκίνητου του Υπουργείου Εσωτερικών. Για να αντιμετωπιστεί η αδυναμία αυτή, η Διεύθυνση Διοικητικής Υποστήριξης συνέστησε να γίνει έγγραφο αίτημα από το γραφείο του Υφυπουργού όπου θα ζητούνταν να χρεωθεί το κρατικό αυτοκίνητο σε συνεργάτη του Υφυπουργού, κάτοχο άδειας οδήγησης αυτοκινήτου, όπως και έγινε. Η υπόδειξη αυτή έγινε διότι ο νόμος επέτρεπε μόνο αυτή την λύση για να υπάρχει πρόσβαση στο αυτοκίνητο.
Το αυτοκίνητο ουδέποτε μετακινήθηκε καθ” όλο το διάστημα απουσίας υπηρεσιακού οδηγού. Σημειώνεται, ότι στο διαστημα αυτό, ο Υφυπουργός αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει επανειλημμένα, είτε το προσωπικό του αυτοκίνητο είτε ταξί, με δικά του έξοδα.
Όσον αφορά τους τρείς οδηγούς που είχαν διατεθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών, ο ένας αποχώρησε λόγω συνταξιοδότησης, ο δεύτερος μετατέθηκε στην πρότερη Υπηρεσία του κατόπιν δικής του αίτησης και για τον τελευταίο ζητήθηκε αντικατάσταση.
ΥΓ. Θα υπήρχε και η σίγουρη μέθοδος για να διερευνήσει ένας δημοσιογράφος που προσπαθεί να κάνει αντικειμενικό ρεπορτάζ και δεν εμπιστεύεται την δήλωση του υφυπουργού, αν έχουν υπόσταση αυτές οι εικασίες: ο αριθμός των χιλιομέτρων του αυτοκινήτου είναι καταγεγραμμένος (πριν και μετά την αλλαγή οδηγού). Αν κάποιος ήθελε να δεί αν μετακινήθηκε το αυτοκίνητο στο μεσοδιάστημα -από τον εκπαιδευτικό η οποιονδήποτε άλλο- δεν είχε παρά να ψάξει. Αλλά, είπαμε: too good to check.
