Του Θωμα Ακρωτηριανάκη,Αθήνα
Ληγουσοατονικο σύστημα ορθογραφίας
Είμαι υπερ του «ληγουσοατονικου»,δηλαδη του ισχύοντος,απο το 1982,μονοτονικου,αλλα με την τροποποίηση να μη σημειώνεται ο τόνος στη λήγουσα υπερμονοσύλλαβης λέξης,όταν είναι ο μοναδικος που υπάρχει σ’αυτη.
Όμως σημειώνω τον τόνο στη λήγουσα δισύλλαβης λέξης που αρχίζει απο απόστροφο.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση υπερμονοσύλλαβης λέξης (με ή χωρις απόστροφο στην αρχη της),όταν σ’αυτη δεν υπάρχει τόνος,σημειώνω τον τόνο της προηγούμενης συμπροφερόμενης λέξης.
Οι λέξεις «τονε,τηνε» και «Αϊ» νοούνται χωρις τόνο.
Δεν σημειώνεται ενωτικη παύλα,όταν στην πρώτη λέξη δεν υπάρχει τόνος,και τότε οι δυο λέξεις γράφονται ενιαία σαν μία.
Πιστεύω ότι είναι καιρος να καθιερωθει επίσημα τέτοιο ληγουσοατονικο, με τροπολογία στη Βουλη.
Μου αρέσει η ιδέα αυτη,για ληγουσοατονικο.
Η μοναδικη συλλαβη και η τελευταία συλλαβη
μοιάζουν,είναι και οι δύο κυρίως ασθενους
τόνου (βαρείας),άρα,και στις δύο,καλύτερα
να μη σημειώνεται τόνος,παρα μόνο κατ”
εξαίρεση.Επομένως λοιπον το ληγουσοατονικο
είναι καλύτερο απο το ισχύον μονοτονικο
για τη γλώσσα μας,πέρα απο το χωρις σημασία
γεγονος ότι είναι και πιο οικονομικο.
Καλο είναι,με τροπολογία στη Βουλη,να καταστη
επίσημο,στην εκπαίδευση και διοίκηση.
Υ.Γ.—Ειρήσθω εν παρόδω ότι προτιμω τα τριτόκλιτα
θηλυκα στην ονομαστικη και αιτιατικη με «-ι»,
για πιο απλα (και όταν για λόγους ανωτέρας βίας χρησιμοποιούνται Greeklish)και για να τονιστει
καλύτερα ότι δεν πρόκειται για ρηματικο τύπο).
Σχόλιο by Τίνα Μακροπούλου — 13/01/2010 @ 11:20
Αυτοσχολιαζόμενος λέω τα ακόλουθα.
Προτιμω το ληγουσοατονικο έναντι του μονοτονικου,είναι
επιστημονικα πιο ταιριαστο στη γλώσσα μας.Αυτο ενδιαφέρει
και όχι το συμπτωματικο γεγονος ότι είναι και πιο οικονομικο.Και δεν θέλω ατονικο σε όλες τις συλλαβες (εννοείται με εξαιρέσεις),διότι μπερδεύει.
Ακόμα πιο πολυ προτιμω την εξης
τροποποίησι του πολυτονικου :
Παραλείπονται τα πνεύματα,η κορωνίδα και η βαρεία (μένει κενο,όχι οξεία στη θέσι της).Η περισπωμένη να σημειώνεται
με περισπωμένη σαν αμβλύγωνο κεφαλαίο λάμδα (όπως στα γαλλικα),διότι είναι η οξυβαρεία.
Και αυτο,διότι είναι η πιο ευανάγνωστη γραφη που μπορει να υπάρξει.
Όμως δεν επιμένω σ’αυτη την τροποποίησι του πολυτονικου,διότι αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχει νόημα,και είναι μια περιττη πολυπλοκοποίησι.
(και γω προτιμάω » -ι» στα πρώην τριτόκλιτα θηλυκα,όπως η σχολιάστρια,με “πεισε).Ειρήσθω εν παρόδω η «γνώσι» έπαιρνε
περισπωμένη (άντε να βάλεις περισπωμένη στη «γνώση»).
Ας βάλει η Ακαδημία Αθηνων στο Διαδίκτυο την πλήρη,και με τον πιο κατανοητο-εκπαιδευτικο τρόπο,έκθεσι του πολυτονικου,χωρις απλοποιήσεις.
Τέλος, για τους φίλους μονοτονικοφάγους,ληγουσοατονικοφάγους
αφιερωμένο απο μένα εξαιρετικα,με πολυ-πολυ αγάπη :
http://www.codexsinaiticus.net
Είναι ο Σιναϊτικος Κώδιξ,το αρχαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο
ολόκληρης της Καινης Διαθήκης (και σχεδον ολόκληρης) της Παλαιας,και είναι γραμμένος πριν απο πάνω απο 1600 χρόνια και με ατονικο σύστημα ορθογραφίας.Απο τον ιστότοπο αυτον μπορεις να τον διαβάσεις σαν να τον έχεις μπροστα σου και σαν να έχεις μεγεθυντικους φακους.Δεν έχει μπει ακόμα στον ιστότοπο όλος ο Κώδικας αυτος.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 15/01/2010 @ 08:19
Στο αυτοσχόλιό μου να προσθέσω,
σχετικα με το
τροποποιημένο πολυτονικο
(που τελικα δεν προτιμω,αν και
είναι ο πιο ευανάγνωστος τρόπος
γραφης),το εξης :
Η βαρεία κατ’εξαίρεσι δεν
παραλείπεται και σημειώνεται,με
οξεία,στις λέξεις :
«τον,τη(ν),το,τους,τα»,
όταν στην ανάγνωσι υπάρχει
περίπτωσι σύγχυσης με εγκλιτικα.
Μ’αυτον τον κανόνα γίνεται
απολύτως άρτιο.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 15/01/2010 @ 10:32
Συμπληρώνω το προηγούμενό μου
αυτοσχόλιο.
Στο τροποποιημένο πολυτονικο,
σημειώνεται η βαρεία στο
διαζευκτικο «ή»(παράλειψί μου,συγνώμη).
Και στα αρχαία σημειώνεται η δασεία στις
«ή» και «η^»,»ά» και σε μερικες ελαχιστότατες
τέτοιες περιπτώσεις λέξεων.
Οι υπογεγραμμένες σημειώνονται,
διότι δεν μοιάζουν με τόνο,όπως
τα πνεύματα και η κορωνίδα.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 15/01/2010 @ 12:01
Επανέρχομαι,διότι βρήκα
πιο ευανάγνωστη γραφη.
Είναι,πιστεύω τελικα,το πολυτονικο,αλλα να μη σημειώνεται
το μεμονωμένο πνεύμα (αυτο που δεν συνυπάρχει στο ίδιο
φωνήεν με τόνο)και το πνεύμα του αρχικου «υ».
Όμως,η γραφη που πρέπει,πιστεύω,να εφαρμόζεται είναι
το ληγουσοατονικο του άρθρου.
Κάλλιστα αυτο το τροποποιημένο πολυτονικο μπορει να γίνει
το επίσημο ορθογραφικο σύστημα της Εκκλησίας,της Αγίας Γραφης,και όλων των εκκλησιαστικων κειμένων.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 15/01/2010 @ 21:34
Συνεχίζοντας θέλω να πω πως αν απο τις εκδόσεις
των Ευαγγελίων,των Αποστόλων,των ψαλτηρίων,των
λειτουργικων βιβλίων κ.τ.λ.της Εκκλησίας διαγραφουν
τα μεμονωμένα πνεύματα (αυτα που δεν συνυπάρχουν με
τόνο στο ίδιο φωνήεν) και τα πνεύματα στο αρκτικο
«υ»,αυτο θα διευκολύνει,σε όχι αμελητέο βαθμο,τους
ιερεις,τους ψάλτες και τους αναγνώστες,ιδίως άμα έχει
αρχίσει η εμφάνισι πρεσβυωπίας.
Πιστεύω ότι κάλλιστα μπορει να αποφασιστει,κάποτε
μελλοντικως,στις νέες εκδόσεις να υπάρξει τέτοια διαγραφη.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 16/01/2010 @ 05:58
Επανέρχομαι,βελτίωσα την ιδέα για το τροποποιημένο
πολυτονικο,για όλα τα εκκλησιαστικα κείμενα.
Να είναι το κανονικο πολυτονικο,με μια ιδιομορφία ως
προς τα πνεύματα.
Η ψιλη σημειώνεται όταν συνυπάρχει στο πρώτο γράμμα
της λέξης με τόνο,σε κάθε άλλη περίπτωσι δεν σημειώνεται.
Όταν στο πρώτο ή στο δεύτερο γράμμα της λέξης η δασεία
συνυπάρχει με τόνο,σημειώνεται.Δεν σημειώνεται στις
λέξεις στις οποίες δεν υπάρχει τόνος.Όταν στη λέξη
υπάρχει τόνος,αλλα όχι στο φωνήεν που είναι η δασεία,
αυτη σημειώνεται με τελεία,πάνω απο το φωνήεν.
Ας οναμαστει το τροποποιημένο αυτο πολυτονικο,
«το ευλογημένο πολυτονικο». Το «ευλογημένο πολυτονικο»
είναι η πιο ευανάγνωστη γραφη.
Παρ’όλα αυτα στη γενικη εφαρμογη προτιμω το ληγουσοατονικο
του άρθρου.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 16/01/2010 @ 20:22
Επανέρχομαι βελτιωμένος.
Αν απο τις εκδόσεις των Ευαγγελίων,των Αποστόλων,
των ψαλτηρίων,των λειτουργικων βιβλίων κ.τ.λ. της
Εκκλησίας διαγραφουν οι μεμονωμένες ψιλες (δηλαδη
αυτες που δεν συνυπάρχουν στο ίδιο φωνήεν με τόνο),
σημειώνονται οι μεμονωμένες δασείες με διαλυτικα
πάνω απο το πρώτο γράμμα (όχι πάνω απο το δεύτερο,
στις διφθόγγους) είτε αυτο είναι μικρο,είτε κεφαλαίο,
(κατ” εξαίρεσι να διαγραφουν οι μεμονωμένες δασείες
απο τις άτονες λέξεις και όλες απο το «υ»),αυτο θα
διευκολύνει,σε όχι αμελητέο βαθμο,τους ιερεις,τους
ψάλτες και τους αναγνώστες,ιδίως άμα έχει αρχίσει η
εμφάνισι πρεσβυωπίας.
Πιστεύω ότι κάλλιστα μπορει να αποφασιστει,κάποτε
μελλοντικως,στις νέες εκκλησιαστικες εκδόσεις να
υπάρξει τέτοια μετατροπη του πολυτονικου..
Αυτη η μετατροπη του πολυτονικου είναι,πιστεύω, η
πιο ευανάγνωστη γραφη,όμως παρ’όλα αυτα για τη
γενικη χρήση προτιμω το ληγουσοατονικο του άρθρου.
Σχόλιο by Θωμας Ακρωτηριανάκης — 18/01/2010 @ 07:19
Το ληγουσοατονικο όντως είναι πιο ταιριαστο στη γλώσσα μας
και πιο κοντινο στο πολυτονικο (τριτονικο) απ’ο,τι το ισχύον μονοτονικο.
Διατι;;;
Μα οι βαρείες δεν μπαίνανε μόνο στις μονοσύλλαβες,αλλα και στις λήγουσες !!!
Σχόλιο by Χριστίνα Μακροπούλου — 04/02/2010 @ 08:16